Bulwowe placki
– Chcesz placka?
-Niy, moja mama co dziyń placki piecze.
-A kucha ty chcesz?
– Jo ,kucha ja chca!
Tera wjyta co je kuch, a co je placek.
Dzisiej usz take nie sóśmy wypragłe kucha. Kociewianki pieko najlepsze kuchy na śwecie. Mama zawdy na niedziela jaki kuch ulini, a jak nie zdóży, to może kupsić nawet ryno po kościele. Gorzy je z plackami, bo wjancy je z tym termedyjów.
– Niech bańdzie pochwalóny…- woła od proga moja wnuczka.
– Na wieki wieków… Siadnij se na zesel i poczekaj chwsiyłka, bo dziś przy pióntku bando bulwowe placki. Latoś na ogrodzie urośli feste bulwy. Pomóż mi jano przesunóńć stół. Otworza dekel, a ty wskocz do sklepu.
-Babko, ale tam je ciemnica i mogo być myszy, abo jaki szczur ślypsiami zaśwyci.
– Nic tam nie je. Dytko cie nie zjy! Najwyży jaka ropucha cicho siedzi.
– Ale ja sie boja!!!
– Wskakuj ryn ruk-cuk i nie gadaj. Nabierz cała kipka, bo walnych musza naskrobać.
– To ja oskrobia- woła dziadek- bo ty za grubo skrobiesz!
– To ja zaczna ryfować, a ty możesz trocha pomóc, bańdzie chwadzi- zaproponowała babka.
– Babko, ała, uryfowałóm sobie paluchy.
-To ta krewka obliż i ryfuj dali, a ja zaczna smażyć.
A jak usz pieczesz, to stojisz i stojisz przy ty patelni, a spod ranki ci jano bieró i mlaskajó i czekajó na wjancy.
– Babko, ja lubia take chrupiónce z frinó i kwaśno śmiytanó. Tedy moga i wtrzóchnóńć ze sztyry patelnie!
Kedy babka placków nasmażyla, to stojeli na placie do wieczora. Na wieczerza to dziadek obłożył chlyb tymi plackami, a i było tak, że wzioń sztóle z tymi plackami do roboty.
– Babko, a wy nie jycie?
– Ja sie usz nawóchałóm, to jich nie chca jeść. Tedy jano ci zaśpśywóm psiosynka, co jedna szkólna nauczyła mnie w szkole powszechny.
Kartoflane placki pachną aż na drodze
Skocz, Maryś, skocz pręciutko, skocz na jednej drodze.
Poproś mamę grzecznie o placek rumiany
Gorący, chrupiący, cukrem obsypany.
Autorka: Elżbieta Pasterska
